✍️ محسن بلوچ

پس از خیزش عمومی سال ١۴٠١ در پی قتل حکومتی ژینا (مهسا) امینی شاهد تحول بزرگ اجتماعی در جنوب شرق ایران که جمعیت غالب آن منطقه  بلوچ هستند بودیم که همچنان به قوت خود باقی است.

رژیم توتالیتر و مستبد جمهوری اسلامی ایران که در مقابل این تحول که همانا آگاهی بیش از پیش و اعتراضات مسالمت‌آمیز مردم و گسترده در شهرهای مختلف بلوچستان بود، دچار آشفتگی و استیصال شده، برای سرکوب به شیوه های مغایر حقوق بشری دست زد که از جمله آن جنایت جمعه های خونین زاهدان و خاش با صدها کشته و زخمی بود.

بدنبال آن اعتراضات گسترده ای در بلوچستان آغاز شد و رژیم جمهوری اسلامی پس از عدم موفقیت جهت مهار آن موج دستگیری های فله ای را آغاز کرد که همچنان هم به بهانه اخراج اتباع افغانستانی ادامه دارد.

از دیگر سیاست های مخرب و ضد بشری رژیم می توان به سوء استفاده از ساختار سنتی‌ طوایف بلوچ اشاره کرد که با شعله ور کردن جنگ بین طوایف، ابزاری برای قتل های درونی طوایف بلوچ ایجاد کرده است؛ چرا که نبود شغل های پایدار موجب رواج مشاغل کاذب و در نتیجه به وجود آمدن اختلافات مالی گردیده است که امکان حل و فصل آن در مجامع قضایی وجود ندارد.

از طرفی رژیم با ارتکاب سرقت و قتل با عوامل ناشناس موجب سوءظن طوایف بلوچ به یکدیگر می شود که علاوه بر خسارات سنگین مالی، درگیری های مسلحانه را در پی دارد.

به تعبیر دیگر این برای ملت بلوچ یک نسل کشی است که حکومت ایران نه تنها هیچ اقدامی برای رفع مشکلات نداشته بلکه در آتش آن بیشتر دمیده است که نقش نهادهای امنیتی وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه بسیار پررنگ بوده و هست.

از سویی دیگر این درگیری ها احساس امنیت را از بین‌ برده و هر فرد برای امنیت خود اقدام به خرید و حمل سلاح جنگی می کند و البته بسیاری از افراد از سوی نهادهای امنیتی و نظامی مسلح می‌شوند.

از موارد قابل ذکر دیگر سهولت خرید سلاح در استان است و قطعا این تعداد سلاح که در هر کوی و برزن یافت می شود، بی اطلاع عوامل رژیم ممکن نیست. این در حالی است که رژیم‌ جمهوری اسلامی ایران حمل سلاح به مرکز را به سختی کنترل می کند اما هیچ تلاشی برای جلوگیری از توزیع سلاح در استان بلوچستان و سیستان نمی کند و این امر بیانگر سیاست رژیم مبنی بر توزیع عمدی سلاح در مناطق بلوچ نشین است.