یکی از شعارهای محوری و هوشمند معترضین بلوچ در زاهدان محکوم کردن جمهوری اسلامی بعنوان “جمهوری اعدامی” در روز جمعه، ٣ دی ماه ۱۴۰۱، بود.

در این رژیم فاسد و جنایتکار و ضد بلوچ سرنوشت بلوچ و بلوچستان با اعدام گره خورده است. بین سی و پنج تا چهل درصد اعدامی ها در ایران بلوچ هستند.

جمهوری جنایتکار در کنار کشتار بیرحمانه ملت بلوچ از اعدام بلوچ های اسیر در زندان ها بعنوان خشن ترین ابزار ارعاب و تهدید استفاده می کند تا به بلوچ‌ها بگوید “زندگی و مرگ شما در دست های خونین من است, هر موقع دلم خواست به زندگی شما با طناب دار پوسیده ام پایان خواهم داد” .

رژیم خونخوار در این مورد ذره ای رحم و شفقت ندارد. در چنین شرایطی با چنین حکومت خونریزی سخنان مولوی عبدالغفار نقشبندی که در مسجد مکی زاهدان در حمایت قاطعانه از مولوی عبدالحمید ابراز نمود, از اهمیت خاصی برخوردار است که می گفت زمان آن فرا رسیده تا ما موضع خود را روشن کنیم که آیا در کنار دشمن بلوچ قرار داریم یا در صف ملت بلوچ. و این التیماتوم یا هشدار نهایی بود به آنهایی که با رژیم همکاری می کنند و یا در جلسات و مراسم مختلف حکومتی شرکت می کنند تا به یک رژیم نامشروع و جنایتکار مشروعیت ببخشند.