در روز جمعه ٨ مهر ماه ١۴٠١ که به جمعه خونین زاهدان معروف شد، مردمی مورد هدف تیراندازی مستقیم نیروهای امنیتی و نظامی قرار گرفتند که حیثیت‌شان به دلیل تجاوز فرمانده انتظامی چابهار لکه‌دار شده بود و به دلیل همین عصبانیت از پشت دیوارهای بلند کلانتری ۱۶ اعتراض می‌کردند، آنهم در روزهایی که در سرتاسر ایران تب خشم علیه حکومت در اوج بود.

اما معترضان زاهدان بابت پرتاب سنگ توسط چند نفر به صورت دسته جمعی مورد هدف گلوله قرار گرفتند. حتی شلیک گلوله ها به چند صد نفر معترض و تماشاچی حادثه پرتاب سنگ به کلانتری محدود نشد بلکه یک جمعیت حداقل پنجاه هزار نفری از نمازگزاران مورد هدف قرار گرفت.

خشونت حکومتی پس از کشتار مردم در اطراف مصلی در سطح شهر زاهدان در حالی ادامه پیدا کرد که نیروهای رژیم گویا حکم داشتند افراد را به دلیل بلوچ بودن یا در خیابان بودن به قتل برسانند. به همین دلیل حتی آنهایی که با ماشین های خود مجروحین را به مراکز درمانی انتقال می‌دادند صرفا به دلیل حضور در خیابان و به تن داشتن لباس بلوچی کشته و زخمی شدند.

می‌توان با اطمینان ادعا کرد قتل‌های حکومتی که در هشت مهر یا همان جمعه خونین زاهدان اتفاق افتاد کشتاری با چاشنی نفرت ملی_مذهبی بود.

بر اساس شواهد بدست آمده از قربانیان و شاهدین، بیشترین کشتار به دست نیروهای سپاه پاسداران و افرادی که در همراهی با نیروهای نظامی لباس شخصی به تن داشتند صورت گرفت. حال آنکه از نظر تقسیم وظایف سازمانی برخورد با مردم وظیفه نیروهای فراجا است.

فاجعه جمعه خونین زاهدان توطئه ای از پیش برنامه ریزی شده بود. مولوی عبدالحمید نیز با اشاره به بسیاری از قرائن که بارها ذکر کرده به درستی بر این امر اشاره کرده اند.