یک سال از به خاک و خون کشیدن ملت بلوچ گذشت.

یکسال است که بلوچستان برای فرزندانش خون می گرید.

یکسال است که ما، ملت بلوچ، در سوگ خواهران و برادرانمان نشسته ایم، لباس عزا به تن داریم و تیری در قلب.

یکسال است که جسممان نفس می کشد و روحمان مرده است.

یکسال است که از آسمان بلوچستان خون می بارد و از زمین خون می جوشد.

یک سال است که جز درد بر سفره هایمان نیست و جز اشک چیزی برای نوشیدن نداریم.
اما هنوز ایستاده ایم و می جنگیم؛

یک سال است بغض بلوچستان در جمعه های خونین با فریاد دادخواهی می ترکد.
یک سال گذشت، بدون لبخند هستی، بدون رقص خدانور،بدون طبابت ابراهیم.

یکسال گذشت با چشم هایی که بر در خشکید در انتظار لقمه نانی که اقبال نایب زهی، امیدصفر زهی، احمدرضا قلجیو و محسن محمدپور کودکان کاربر سرسفره می آوردند و دیگر دستهای کوچک این بزرگمردان در میان ما نیستند. چرا که به دست رژیم جمهوری اسلامی شهید شدند.
یک سال گذشت و دیگر راست نشد قامت خواهر مونا نقیب که جنازه تیر خورده خواهرش را بر دوش کشید تا به منزل برساند.
یک سال با درد آن شهدایی گذشت که به دلیل بی شناسنامه بودن حتی در لیست شهدا نیستند. شهدایی که بی نام زیستند و نامدار مردند.