رسانک/ اقلیت های ملی و مذهبی در ایران علاوه بر ستم شدید حکومتی همواره با بی مهری و کم توجهی رسانه ها و روشنفکران مرکزنشین مواجهه بوده اند.
برای مثال وقتی یک شهروند در مرکز ایران در خطر اعدام قرار می گیرد شاهد همدلی و حمایت همه جانبه تمام رسانه ها و اقشار جامعه از جمله فعالان و ستمدیدگان اقلیت های به حاشیه رانده شده همچون بلوچ ها و کورد ها و تورک ها و… هستیم.
اما وقتی در یک ماه دستکم ۱۱ شهروند بلوچ را ناجوانمردانه به جوخه دار می سپارند مدعیان آزادی و برابری حتی در اپوزیسیون فارس و رسانه های جریان اصلی را سکوتی ننگین فرا می گیرد، گویی که چشم و گوش هایشان را بسته اند و مسئولیت اجتماعی و رسانه ای خود را از یاد برده اند.
ظاهرا درد ها و محرومیت های بلوچستان صرفا سوژه های جذابی برای ابراز حس ترحم هستند و بیگانه و غیرخودی پنداشتن مردم بلوچ نه فقط در حکومت ایران بلکه میان اکثریت قاطع مرکزنشینان امری نهادینه است.
در چنین شرایطی می طلبد که مردم بلوچ از فعالان و رسانه های محلی همچون رَسانْک که بدون هیچ امکاناتی می کوشند تا صدای واقعی مردم بلوچستان باشند را بیش از پیش حمایت کنند.
Be the first to comment