رسانک/ روز سه‌شنبه ۷ فروردین ماه ۱۴۰۳، مادر شهید “امید صفرزایی” از کودکان جان باخته جمعه خونین زاهدان در حاشیه دیدار با مولوی عبدالحمید در مسجد مکی زاهدان گفت: “درخواست دارم که خون فرزندم پایمال نشود؛ فرزندم بیگناه بود؛ فرزند ۱۶ ساله ام هیچ گناهی نداشت؛ به ناحق فرزندم را کشتند، پسرم برای مسجد رفت و جنازه خونین او را برایم آوردند.”

“امید صفرزهی”، متولد ١۵ شهریور ماه ١٣٨۶، فرزند نعیم از منطقه حاشیه نشین شیرآباد زاهدان بود که چند هفته بعد از تولد شانزده سالگی اش در ٨ مهر ماه ١۴٠١، توسط نیروهای امنیتی و نظامی رژیم جمهوری اسلامی ایران به شهادت رسید.

او مدارک هویتی نداشت، پدر و مادرش هر دو بلوچ هستند ولی پدرش، علیرغم اینکه از طایفه صفرزهی است، مدارک هویتی نداشت.

امید علیرغم سن کمی که داشت کار برق کشی و سفال انجام می‌داد و کمک دست پدرش بود. او بنا به دلایلی از جمله فقر و نداشتن شناسنامه نتوانست بیشتر از کلاس ششم درس بخواند ولی با این وجود علاقه زیادی به زبان انگلیسی داشت و معنی بسیاری از کلمات رو به این زبان یاد گرفته بود.

پسر باهوشی بود بطوریکه حتی گاهی در خانواده، بزرگترها هم از او مشاوره می‌خواستند. او مانند بسیاری از بچه های دیگر آرزوهای زیادی در سر داشت.

در کودکی، دست هایش در یک حادثه بدلیل ریختن آب جوش سوخته بودند. خانواده او برای بهتر شدنش دو بار هزینه کردند و عمل جراحی بر روی دستانش انجام شد ولی بی فایده بود. آخرین عمل او حدود دو سال پیش از شهادت انجام شده بود.