خالی از سکنه شدن بسیاری از روستاهای بلوچستان بدلیل عدم مدیریت منابع آبی از سوی رژيم

رسانک/ سیاست های ضدبشری دو حاکمیت در طول نزدیک به یک قرن که مردم بلوچ با آن دست و پنجه نرم میکنند باعث در اختیار نگذاشتن امکانات اولیه ای همچون آموزشی، بهداشت، اقتصاد، رفاهی اجتماعی و نبود امنیت شده تا مردم در این شرایط امید ماندگاری در سرزمین مادریشان را از دست داده و به دیگر نقاط ایران کوچ کنند و حاکمیت نیز با خيالی آسوده تر بر منابع طبیعی و زیرزمینی بلوچستان چنگ بیاندازد.

این روزها نبود آب موجب کوچ کردن مردم بلوچ شده است که رژیم جمهوری اسلامی ایران باعث و بانی اش میباشد زیرا بعد از گذشت چندین سال همچنان حاکمیت در مدیریت منابع آبی ناکام مانده است.

شه بخش گرگیج نماینده استان بلوچستان و سیستان در شورای عالی استان ها گفت: از چندی پیش، مهاجرت از شمال استان شروع شده است، روستاها هنوز صد در صد تخلیه نشده‌اند اما اغلب جمعیت روستا مهاجرت کرده‌اند.

وی افزود: مهاجرت‌ها به‌صورت مستمر است، روستایی که ۱۰۰ خانوار داشته، الان ۴۰ خانوارش باقی مانده و بقیه مهاجرت کرده‌اند و ۴۰ تا ۵۰ درصد روستاها در حال تخلیه هستند.

گرگیج ادامه داد: بدون حل مشکلات مبدا این مهاجرت‌ها نمی‌توان جلوی این پدیده را گرفت، البته هنوز هم عده‌ای هستند که به زمین‌هایشان تعلق خاطر دارند و حتی اگر باران هم نبارد، آن را ترک نمی‌کنند. اما جوان‌های امروزی این شرایط را تحمل نمی‌کنند. دنبال راهی می‌گردند که شرایط زندگی در آن مناسب‌تر باشد.

وی گفت: در این شرایط فقط پیرمردها و پیرزن‌ها در روستا باقی می‌مانند و روستایی که جمعیت جوانش را از دست دهد، دیگر هیچ کاری نمی‌تواند انجام دهد.

شه بخش گرگیج گفت: آورد آبی حوزه سیستان در شمال بلوچستان با ۵ شهرستانی که دارد، بیشتر از رودخانه هیرمند است. یعنی هرچه باران در این قسمت ببارد، باز هم اثرات زیست‌محیطی بر مناطق شمال بلوچستان ندارد، مگر اینکه آب رودخانه هیرمند در دریاچه هامون و چاه‌نیمه‌ها بریزد.

وی ادامه داد :درست است که منطقه ما کم باران است، اما کم آب نیست، آن هم به‌دلیل وجود رودخانه‌های این منطقه است، تنها سرمایه روستایی‌ها زمین‌هایشان است؛ وقتی آب درست و حسابی برای کشت و زرع‌شان وجود نداشته باشد، به طرف شهرها مهاجرت می‌کنند.

گرگیج به مشکلات مردم پس از مهاجرت هم اشاره کرد و گفت: زندگی مردم وابسته به کشاورزی است و برخی هم دامداری می‌کنند. بعد از مهاجرت شغل‌ مناسبی پیدا نمی‌کنند. هرچه هست کارگری فصلی است، فقط از محیط بغرنج روستا نجات پیدا می‌کنند.