بیست سال است که در انتظار خدمت برق رسانی روستای پورشعبان در منوجان هستیم.

ارسالی

اهالی این روستا که درحومه شرقی چاه اموزی و مجاورت کارگاه شن و ماسه واقع شده، افرادی بسیار نجیب و مومن ولی از مالی فقیر هستند و مجبورند در فاصله کمتر از دویست متری تیرهای برق، مانند اجدادمان با فانوس و هیزم، خانه های شان را از تاریکی دربیارند و بچه هایشان از دیدن فیلم و کارتن که بماند حتی از دیدن برنامه های درسی تلویزیونی محروم باشند. 

ناچارا گوشی تلفن هایشان راباید جهت شارژ شدن به روستاهای همسایه ببرند و بچه و بزرگ شبها از ترس تاریکی و پا گذاشتن روی مار و عقربها، سرشب بخوابند وبا این افکار آزار دهنده بخواب بروند.

لطفا این پیام رو در صفحه خود بزارید ساید مسئولین تمر دیدند و بفکر این مردم افتادند. اینها در قرن بیست و یکم در بدترین شرایط دارن زندگی می کنند.

پ. ن: این مناطق از جمله مناطقی هستند که حاکمیت ایران با بهانه توسعه از سرزمین مادر، (بلوچستان و سیستان) منفک و به استان های همجوار ملحق کرد ولی اکنون پس از سالها نه تنها هیچگونه توسعه‌ای اتفاق نیافتاده بلکه وضعیت این مردم بدلیل در اقلیت بودن بسیار بدتر از سرزمین مادر شده است.