رسانک/ ابوبکر کودک بلوچی هست که سر به بیابان زده تا برای خانواده اش تکه نانی پیدا کند. او چوپان شترها هست و به تنهایی از صبح تا شب به هر طرفی که شترها می روند حرکت می کند. نه آبی همراه دارد و نه غذایی. می گوید از شیر شترها تغذیه می کند.
پدر ابوبکر در زندان هست و مسؤلیت خانوده را بدوش می کشد.
محمدرضا پهلوی 60 سال پیش اعلام کرد که ما از دروازه تمدن عبور کرده ایم و حال این کودک بلوچ که 30 روز در ماه، شب و روز کار می کند، تمام حقوقش به اندازه دو روز پول جیبی کودکان هم سن و سالش که در کشورهای متمدن زندگی می کنند، نمی شود!
کجا هست مدرسه؟ و کجا هست حقوق کودک؟ و کجا هست این همه میثاقهای بین المللی که کشور ایران آنرا امضا کرده و موظف به رعایت آن هست و کجا هستند نهادهای اجتماعی و دولتی و یا کجا هستند افراد و سازمانهایی که حرف از استثمار و بهره کشی می زنند؟!کجا هستنند طرفداران حقوق کودک؟ و خیلی از سوالات بدون تردید بی پاسخ خواهند ماند.
چرا این سوالات بدون پاسخ می ماند؟ چون اینجا بلوچستان است! سرزمینی غنی که مردمش روی طلا راه می روند، اما این سرزمین توسط غیربومیان اشغال شده و تمام سیاستهای دولتهای ایران مبنی بر این است که عامدانه ملت بلوچ را در فقر و بدبختی نگه دارند تا سرزمین شان را استعمار کنند و از ذخایر طبیعی آن برای خود نفع ببرند.
تمام پروژه‌های رژیم در بلوچستان بر اساس و مبنای سیاستهای استعماری هست و بلوچستان به شکل مستعمره کنترل می شود.
Be the first to comment