اپوزیسیون بلوچ در ایستگاه ٤١

اینک ۴۱ سال از انقلاب ١٩٧٩ ایران می گذرد تحولی که با خوشبینی جهان غرب در خاورمیانه پادشاهان رقم خورد. بسیاری از دولت های خارجی بر این باور بودند که انقلابی با معیارهای حقوق بشری رقم خورده است به نحوی که ایالات متحده سفارت خود را تعطیل نکرد و انتظار همکاری راهم داشت.

بحث در این خصوص بسیار صورت گرفته است اما هیچ گاه به اپوزیسیون های ملیت های ایران اشاره نشد .آنجایی که نقش مردم بلوچ را اعلام کردند قشر مذهبی نمایندگی کلیه اقشار را برعهده گرفتند در طول این سالها هرگاه نیز تاریخ انقلاب از رسانه های شنیداری و دیداری رژیم پخش شد همان مذهبیون را لیدر و انقلابی معرفی کردند. البته که مذهبیون در انقلاب ۵۷ نقش داشتند اما همه کاره نبودند، در شکل گیری انقلاب نیز صرفا دنباله روی خمینی بودند متاسفانه در مواردی نیز کاسه داغتر از آش می شدند. علی ایحال اپوزیسیون بلوچ نیز همچون سایر گروه ها که در سالهای اولیه مغضوب حاکمیت دینی شدند اجبارا غم غربت را به ماندن در زیر پرچم تزویر خمینی ترجیح دادند و به کشورهای دیگر نقل مکان کردند.

اپوزیسیون بلوچ اینک با توجه به حوادث تاریخی که رقم خورده است فرصت بی نظیری را بدست آورده اند تا با رایزنی منطقی همسو با سایر ملیت های ایرانی گذار را مدیریت کنند. اما لازم است چند نکته بیان شود تا تفکرات انحرافی که قصد به شکست کشاندن تلاشهای شبانه روزی ملیت های فدرال را دارند بهتر شناخته شوند.

ابتدائا تاریخچه و تجارب چند دهه اخیر می تواند اپوزیسیون بلوچ را به اتخاذ راهبرد مناسب متمایل کند. متاسفانه تا کنون رهبری اپوزیسیون شکل نگرفته است که مهم ترین علتش نبود گفتمان مشروع سیاسی است. از همین رو شاهد شکل گیری چندین اتحاد شکننده و بدون راهبرد است.

قطعا سیاست مدار ورزیده با شناخت جزئیات می تواند راهبرد مناسب و دست یافتنی را با کمترین هزینه اتخاذ کند. ناگفته نماند تلاش های چشمگیر سیاسیون با سابقه بلوچ در ملیت های فدرال در جایگاه کلان است ولی به هیچ وجه قصد ندارند خود را رهبر اپوزیسیون معرفی کنند. البته فعالین رسانه ای در یک سال اخیر زحمات این طیف دلسوز بلوچستان را که بی هیچ چشمداتی صرفا در جهت آگاهی بخشی عمومی گام برداشته اند را به خوبی تشخیص می دهند.

سپس؛ قطعا برای مردم بلوچ کشور_بلوچستان نهایت آرزو است اما نباید برای رفع مسئولیت بدون در نظر گرفتن شرایط و مشروعیت حقوقی مردم بلوچ را به فردای دست نیافتی با راهبرد مبارزاتی مخاطره آمیز وعده داد و در جهت تحقق با کنار گذاشتن مباحث اخلاقی صرفا به هدف فکر کنند و موازین عرفی اخلاقی را زیرپا بگذارند.

همه آگاهان می دانند، تشکیل یک کشور به سادگی نیست در جهان‌ امروز مناسبات سیاسی بسیار پیچیده و مبتنی بر قدرت نظامی و رسانه ای متوازن است.

اپوزیسیون بلوچ در ایستگاه ٤١

با ذکر مثالی بحث را تبیین می کنم
در دو نقطه دنیا از دو قاره مختلف همه پرسی جدایی طلبی برگزار شد ولی سرنوشت هر کدام بیگانه از هم رقم خورد.

۱_ همه پرسی کریمه و جدایی از اوکراین در کمترین زمان ممکن بدون تاریخچه جدایی طلبی صرفا با پشتوانه ابرقدرت نظامی

۲_ همه پرسی کردستان عراق در منطقه حساس خاورمیانه که اتفاقا تاریخچه چند ده ساله جدایی طلبی و استقلال را دارا بودند و در عمل همه ارکان اعلام موجودیت یک کشور را نیز داشتند ولی در کمترین زمان سرکوب شد به نحوی که قدرت های جهانی نیز سکوت کردند.

این دو گذاره دو پلتفرم جداگانه را عیان کرد که چند گذاره کلی را تیتروار ذکر می کنیم:

1_ همه مبارزات جدایی طلبی و استقلال خواهی به تشکیل کشور منجر نخواهد شد.

2_ منطقه خاورمیانه حساسیت ویژه بین المللی دارد که ابرقدرت های متضاد را در برهم نزدن نظم فعلی متفق القول کرده است.

3_ مرزهای تعیین شده فعلی قطعا با توافقات پشت پرده سِرّی ترسیم شده که برای تغییر آن ملزوماتی دارد، از جمله اقناع سازی اتاق فکر های بین المللی در چارچوب های حقوقی و عرفی.

موارد دیگر نیز از جمله یکسان سازی تفکرات سیاسی قشر های جامعه هم موثر است.

این مبحث در بخش دوم بدون قضاوت به ماهیت مبارزات بلوچستان می پردازد.
در متن فوق مفاهیمی مطرح شد که برای درک بهتر از متن نگارنده بایستی مورد توجه قرار بگیرند.

مبارزات مخاطره آمیز:
تشویق و ترغیب اقدامات احساسی و بدون برنامه که منجر به واکنش های سخت از قبیل اعدام، مرگ‌ با گلوله از سوی حاکمیت شود.
مصادیق:
مبارزات مسلحانه خشونت آمیز تجمعات خیابانی بی پشتوانه که نتوان از لیدرهای میدانی محافظت کرد.
_مبارزات‌قشری که منجربه تنش اجتماعی شود.
و هرگونه اقدامی که در زمان نامناسب هسته های برانداز داخلی را با خطر مواجه کند.

مبارزه برای بدست آوردن سرزمینی که اشغال شده، بدون برنامه، استراتژی تعریف شده، آمادگی و سازماندهی های درونی و… امری بس دشوار است ولی در یک چارچوب مشخص و سيستماتيک مثمرثمر خواهد بود.