به گزارش رسانک، روز جمعه ۲۵ خرداد ماه ۱۴۰۳، چند کارگر ساده به همراه خانواده خود بدلیل گرانی و تورم افسارگسیخته مواد غذایی و قیمت بالای رهن و اجاره خانه با در دست داشتن پلاکاردهایی در میدان بشیرالله شهر زابل تجمع اعتراضی برگزار کردند.

این کارگران بر روی یکی از پلاکاردها نوشته بودند: “آیا در این شهر مسئولی هست که به داد کارگران مظلوم [منطقه] سیستان برسد؟”

گفتنی است که در اردیبهشت ماه ۱۴۰۳، مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی در گزارشی نوشت استان بلوچستان و سیستان با اختلاف بسیار بالایی، محروم‌ترین استان ایران است.

همچنین بر اساس گزارش روزنامه اعتماد در شماره روز پنجشنبه ۶ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳، مطابق این رتبه‌بندی از وضعیت محرومیت در کشور، نزدیک به ۳۰ درصد از خانوارهای استان بلوچستان و سیستان در محرومیت به سر می‌برند که در مقایسه با سایر استان‌ها، عدد بسیار بالایی است و اختلاف سطح محرومیت بلوچستان با استان تهران که در رتبه ۱۴ فهرست «فراگیری محرومیت استان‌های کشور در سال ۱۴۰۱» قرار گرفته ۲۸ درصد است.

گفتنی است که محمد کرمی، استاندار سپاهی بلوچستان در بهمن‌ ماه سال ١۴٠٢ در سخنانی عجیب با بیان اینکه بلوچستان و سیستان استانی غنی‌ است و «هیچ کمبود و محرومیتی ندارد»، گفته بود: «در واقع محرومیت واژه‌ای‌ است که صرفا در فکر افراد قرار گرفته و مانع سازندگی، رشد و پیشرفت این استان شده است.»