کسانی هستند که تا اسم “حق تعیین سرنوشت و پایان مرکزگرایی” را می‌شنوند نوحه «تجزیه» سر می‌دهند.
برای این دسته افراد حفظ ایران به حفظ سرکوبگر تمامیت ارضی گره خورده است و حاضرند همه انسان‌های یک منطقه را قتل‌ عام کنند اما خاک آنجا را همچنان بخشی از تمامیت یک ارض نگه دارند.

اتفاقا صد سال سرکوب مداوم مردم بلوچ و دیگر ملت‌های تحت ستم در ایران، صد سال نفی هویت و انسانیت آنها، صد سال فرودست‌سازی سیستماتیک مردم بلوچ، صد سال فقیرسازی و کشتار بدون توقف مردم و کشتار هدفمند مبارزان و چهره‌های انقلابی بلوچستان است که موجب شده تمایلات «استقلال‌خواهی» در میان بخشی از ملت‌های تحت ستم، از جمله در میان ملت بلوچ رشد کند.

این دسته از افراد نمی‌فهمند کسی که این پلاکارد را در دست دارد، پلاکاردی که روی آن نوشته شده: «ما بلوچ‌ها خواهان حق تعیین سرنوشت و برچیده شدن کل سیستم مرکزگرایی در ایران هستیم»، از همه آنها بیشتر تلاش می‌کند بلوچستان همچنان بخشی از ایران بماند، منتها بلوچستانی که اختیار آن به شکل حداکثری به ملت بلوچ بازگردانده شده، روندهای سرکوب در آن متوقف شده و بلوچستانی است شایسته زندگی انسانی مردم بلوچ نه بلوچستانی فقیر و بی امکانات.

در واقع آن کسی «تجزیه‌طلب» است که خواهان استقرار مرکزگرایی سرکوبگر و تداوم نادیده گرفتن حق ملت بلوچ و دیگر ملت‌های تحت ستم در جغرافیای ایران است.