رسانک/ کلیپ ها و تصاویری که این روزها از بیمارستان‌های بلوچستان منتشر شده است بیانگر این حقیقت تلخ است که در همه بلوچستان یک بیمارستان که به معنای واقعی «ماهیت بیمارستان» را دارا باشد وجود ندارد و مردم بلوچ علاوه بر دردِ «بی درمانی»، همچون کودکان یتیمی هستند که صدایشان به هیچ جا نمی رسد.

در حالی که در همه جای دنیا اصلی ترین وظیفه نمایندگان مجلس، رساندن صدای مردم حوزه انتخابیه شان به گوش دولتمردان و برآوردن نیازها و احقاق حقوق آنهاست، تاکنون هیچ صدایی از اعضای مجلس ایران علی‌الخصوص کسانی که از استان بلوچستان و سیستان به آنجا رفته اند، بلند نشده است.

البته شاید این “نمایندگان پایتخت نشین” وظایفی مهمتر از پیگیری حال و روز بیمارستان های شهرستان های بلوچستان دارند که در آنها نوزادان را زنده به گور می کنند و یا به دلیل بعد مسافت از شهرستان‌های بلوچستان تا تهران و یا عدم دسترسی به وسایل ارتباط جمعی و فیلتر بودن شبکه های اجتماعی، صدای مردم دیگر به گوش این عزیزان نمی رسد و یا با عبور از فیلترهای خاص فقط صداهایی که معنای تمجید و تایید دارد به گوششان می رسد و آنها از حال روز مردم و اتفاقاتی که در شهرهای حوزه انتخابیه شان می افتد بی اطلاع هستند.

دور از ذهن هم‌ نیست که حقوق و مزایای ناشی از “خدمت خالصانه”، آنها را تبدیل به نمایندگان دولت کرده و عضو مجلس ایران بودن را مقدم بر مشکلات مردم می‌دانند که باعث می شود به جای بلندگو بودن برای مردم، نقش صداخفه‌کن را داشته باشند.

در حالی که به اعضای مجلس این قدرت داده شده است که رئیس جمهور را استیضاح کنند، آنهاحتی به خود زحمت نمی‌دهند تا به سان یک کودک دبستانی دست خویش را بالا برده و از وزیر بهداشت و درمان و آموزش پزشکی، “بهرام عین اللهی” در خصوص مشکلات موجود طرح سوال کنند.

این سکوت اعضای مجلس که از بلوچستان به ساختمان بهارستان راه یافته اند، همیشه همچون نمکی بوده که بر زخم های مردم بلوچ پاشیده شده است، اما اوج این بی مهری اعضای مجلس پس از جمعه های خونین زاهدان و خاش بود. زمانی که آنها خود را پشت سایر اعضای مجلس ایران، که با «تروریست» نامیدن مردم بی دفاع بلوچ، کشتار آنان را بر حق شمردند، قایم کردند.