شاید شما هم تصویر “امیرحسین” که در فضای مجازی دست به دست می شود را دیده باشید.

این دانش آموز بلوچ اهل یکی از روستاهای بم‌پشت از توابع شهرستان شستون در بلوچستان است. مدرسه شبانه‌روزی‌ او در شستون بعلت کرونا تعطیل شده و در روستا دسترسی به اینترنت ندارند. او در کوههای اطراف روستا گشته و نقطه‌ی اتصال به اینترنت را پیدا کرده و برای خود در همان محل سرپناه درست کرده و روزها در آنجا درس میخواند.

این عکس در من علاوه بر حس دائمی محرومیت و ستمدیده بودن، بیگانه و غیر خودی در خانه خود تلقی شدن از طرف حکومت های مرکزگرا ، باعث ایجاد امید و انگیزه برای مبارزه و دست یافتن به حقوق ستانده شده از ملت بلوچ نیز شده است.

شوق و تلاش امیرحسین برای کسب علم و ساختن آینده و تسلیم تبعیض ها و محرومیت ها نشدن موجب شعف و شادمانی من شد تا این احساس با شما به اشتراک بگذارم.

من به نسل های آینده بلوچستان اعتماد دارم و امیدوارم روزی برسد که امیرحسین و دیگر دانش آموزان بلوچ با طی کردن پله های علم و دانش و موفقیت این امکان را داشته باشند که وزیر ارتباطات سرزمین خود بشوند و با محرومیت های تحمیل شده یک قرن اخیر در بلوچستان مبارزه کنند.