چرا کودکان سرزمینم بخاطر جرعه ای آب جان میدهند و طمعه گاندوها میشوند؟!

✍️بشار زین الدینی

در این روزها خبرهای تکان دهنده و اندوهگین کودکانی را میشنویم که بخاطر جرعه ای آب روانه هوٹگ هایی میشوند که جان های بسیاری از کودکان سرزمینم را گرفته اند. کودکان تشنه لبِ بلوچ برای تأمین آب آشامیدنی ( که البته نمیتوان به آن آب آشامیدنی گفت) به هوتک ها رفته ، که گاهی غرق و گاهی طعمه گانڈوها میشوند.

در تعریف ھوٹگ که اصطلاحی بلوچی میباشد باید گفت که گودال های مصنوعی یا گاهی طبیعی هستند که بعد از بارندگی ها پر آب شده و آب آنها مورد استفاده مشترک انسان ها و حیوانات قرار می گیرد.

این هوتک ها تابحال جان صد ها کودک بلوچ همچون علی اصغر بهرا، امیر حمزه ۹ ساله، علی اکبر ۵ ساله، فاطمه ۳ ساله، یحیی ۲ ساله، یسنا ۵ ساله و ده ها کودک دیگر را گرفته اند.

بلوچستان با ثروت های فراوان طبیعی و دارای دریایی از آب است که می توانست منبعی برای تأمین آب مورد نیاز مردم بلوچستان باشد و نه آنچه که استاندار ضد بلوچ و غیربومی بلوچستان، آقای موهبتی می خواهد و طرح انتقالش را به خراسان ها مطرح کرده است.

اما کودکان سرزمینِ من با وجود تبعیض های رژیم حاکم در ایران حق هیچگونه استفاده از این ثروت های طبیعی را ندارند. نمونه را می‌توان مدرسه های خشتی_گلی و کپری بلوچستان را ذکر کرد.

اسامی کودکانی که بیان کردم کسانی بودند که هنوز با کلمه ی مرگ آشنایت نداشتند اما زودتر از هر چیزی بخاطر مدیریت ضعیف مسئولان ایرانی بر ما خداحافظ گفتند.

مشکلات و معضلاتی که بانی آن در بلوچستان، رژیم جمهوری اسلامی ایران است به اینجا ختم نمی‌شوند.

در این میان میتوان از سوختبران ۱۷,۱۸ ساله هم نام برد که بخاطر همین بی توجهی ها به کام مرگ رفته اند.

این بی کفایتی مسئولین، واکنش و اعتراض های زیادی از طرف فعالان سیاسی، اجتماعی و حقوق بشری به همراه داشته است، اما همانطور که برای همگان روشن است هیچگونه واکنش و کاری از طرف مسئولین برای بهتر شدن وضعیت آب آشامیدنی، اقتصاد، معیشت، آموزش و… در بلوچستان صورت نگرفته است.

برای نوشتن اسامی کشته شدگان بلوچستان بدون تردید قلم کم می آورد اما جلادان جمهوری اسلامی هنوز چشم به ریختن خون ملت بلوچ دارند.