به گزارش رسانک، روز شنبه ۷ مهر ماه ۱۴۰۳، پرفورمنسی توسط “حمید جلالی نارویی” به یاد کودک شهید “سدیس کشانی” در شهر کلن آلمان اجرا شد.

متن پرفورمنس به شرح ذیل می باشد:

“من سدیس کشانی هستم، کودکی ۱۴ ساله از بلوچستان، سرزمینی که که زندگی مردمش با درد و رنج آمیخته شده، اما قلبم پر از امید به آینده بود. من مثل بسیاری از بچه‌های بلوچ، با محرومیت و جفای تحمیلی از سوی رژیم جمهوری اسلامی ایران بزرگ شدم. دسترسی به آموزش، تحصیل به زبان مادری و زندگی عادلانه همیشه آرزویی دور بود، اما از همان کودکی آموخته بودم که برای بهتر شدن اوضاع، باید تلاش کنم و استوار باشم.

در چهاردهمین بهار زندگی ام، در هشتم مهر ماه ۱۴۰۱ در زاهدان که به جمعه خونین زاهدان معروف است اتفاق عجیبی رخ داد.

نیروهای رژیم جمهوری اسلامی ایران به سمت نمازگزاران بلوچاز زمین و هوا تیراندازی می کردند.

همه جا بوی باروت و خون بود. شهروندان عادی یکی پس از دیگری بر روی زمین می افتادند و در خون خود می غلطیدند.

همه جا صدای جیغ و فغان بود. بیش از صد نفر در آن روز شهید شدند و بیش از سیصد نفر معلول و مجروح.

در جمعه خونین زاهدان که هیچ‌وقت از خاطرات ملت بلوچ پاک نخواهد شد، من همراه با خانواده و دوستانم به مسجد مکی زاهدان رفتم. بعد از نماز، مردم به خیابان‌ها آمدند تا اعتراض خود را نسبت به تجاوز سرهنگ ابراهیم کوچکزایی به دختر بچه بلوچ، نشان دهند. صدای اعتراض ما اما با گلوله‌های نیروهای امنیتی خاموش شد. آن‌ها بی‌رحمانه به ما حمله کردند؛ من هم یکی از همان کودکان بودم که آن روز به زمین افتادم و دیگر نتوانستم به خانه برگردم.

در آن روز من و دستکم بیست کودک دیگر با گلوله های جنگی رژیم‌جمهوری اسلامی ایران جان خودمان را از دست دادیم. اگر بودیم الان با کوله پشتی بر پشت به امید آینده ای روشن به مدرسه می رفتیم.

شاید دیگر صدایم شنیده نشود، اما قصه من و هزاران کودک بلوچ مثل من، قصه‌ای است که نباید فراموش شود. ما برای حق زندگی، عدالت و آزادی جان دادیم، و امیدوارم روزی برسد که هیچ کودکی به دلیل ظلم و نابرابری، آینده‌اش را از دست ندهد.”