به گزارش رسانک، اواخر تیر ماه ۱۴۰۴، مسئولان اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری سیستان و بلوچستان و شهرستان زابل در طرحی عجیب اعلام کردند که قصد ساخت دیواری به طول ۶ کیلومتر و ارتفاع یک متر برای مقابله با طوفان‌های شن و ریزگردها در تالاب هامون در حال اجرا است که این امر با انتقاد جدی مواجه شد و اکنون با گذشت چند هفته، برخی فعالان مدنی منطقه معتقدند که این طرح عملا اقدامی جهت اختلاس و سرپوش گذاشتن بر بی‌کفایتی مسئولان می‌باشد.
به گفته مسئولان زابل، «طرح آزمایشی ساخت دیوار گلی به طول ۶ کیلومتر و ارتفاع یک متر در منطقه سیستان به منظور کاهش تأثیر بادهای شدید اجرا شده است. این بادها در برخی مواقع سرعتی بیش از ۱۰۰ کیلومتر در ساعت دارند و به مشکلات جدی برای ساکنان این منطقه دامن می‌زنند.»
این در حالی است که انتقادات زیادی به این طرح وارد شده است، به ویژه از سوی ساکنان محلی که بر این باورند دیواری به این ارتفاع نمی‌تواند به طور مؤثر در برابر وزش بادهای شدید و هجوم ریزگردها مقاومت کند و خواستار ارائه راهکارهای جامع‌تر و مؤثرتر برای مقابله با بحران‌های طبیعی هستند.
در یک ویدئوی منتشرشده، یک زن مسن از ساکنان منطقه از مسئولان می‌پرسد: «مگر دیوار می‌تواند جلوی طوفان را بگیرد؟ چهل سال است که با طوفان‌ها گرفتار هستیم، چقدر برای سیستان و بلوچستان بودجه تخصیص داده می‌شود و این بودجه کجا هزینه می‌شود؟ چه کسی آن را می‌خورد؟ مردم نه آب دارند و نه برق، شما (مسئولان) بیت‌المال را گم و گور نکنید. این دیوار یک متری چطور می‌تواند جلوی باد را بگیرد؟»
این پروژه در حالی اجرا شده که پیشتر پروژه‌های پرهزینه حفر چاه‌های ژرف در این منطقه که با مدیریت و نفوذ «حبیب‌الله دهمرده»، نماینده تندرو سابق در مجلس ایران، طی سال‌های گذشته اجرا شده و اکنون مشخص شده که میلیاردها تومان از بودجه عمومی از این طریق بلعیده شده اما نه تنها آب سالمی به مردم نرسیده، بلکه به ابزاری برای سودجویی و اختلاس بدل شده‌اند.
در همین رابطه، سید هاشم اورعی، استاد دانشگاه صنعتی شریف، در گفت‌وگویی با خبرگزاری رکنا در ۷ مرداد ماه ۱۴۰۴، با اشاره به این پروژه‌ها، آن‌ها را نماد حکمرانی بدون حساب‌وکتاب دانسته و تأکید کرده که در زمان ریاست‌جمهوری حسن روحانی، آب‌های ژرف سیستان و بلوچستان را به‌اندازه هفتاد برابر ظرفیت رود کارون به مسئولان «فروختند» اما در نهایت پروژه با شکست روبه‌رو شد. وی افزود که هیچ سازوکار علمی و کارشناسی پشت این طرح‌ها وجود نداشت و تنها «دکانی» برای بهره‌برداری مالی عده‌ای خاص باز شد.
از سوی دیگر، بررسی‌های رسمی نیز این ناکامی را تأیید کرده‌اند. رضا مکنون، رئیس شاخه مهندسی عمران فرهنگستان علوم، سال ۱۴۰۲ اعلام کرد که آنالیز آب‌های استخراج‌شده از چاه‌های ژرف در آلمان نشان داده که این منابع حاوی ۸ عنصر سنگین و غیرقابل استفاده برای شرب هستند. این اعتراف رسمی به شکست پروژه، آن هم پس از هزینه‌های میلیاردی، سند دیگری بر بی‌نتیجه بودن طرحی است که با وعده نجات مردم، اما با هدف سودجویی اجرا شد.
Be the first to comment