خوزستان و بلوچستان در صدر استان‌های دارای بالاترین نرخ بیکاری در ایران

به گزارش رسانک، امروز پنجشنبه ۱۷ مهر ماه ۱۴۰۴، بر پایه تازه‌ترین داده‌های مرکز آمار ایران از طرح آمارگیری نیروی کار در تابستان ۱۴۰۴، نرخ بیکاری کل کشور ۷.۴ درصد اعلام شده که نسبت به مدت مشابه سال گذشته کاهش ناچیز ۰.۱ درصدی را نشان می‌دهد. در این گزارش، استان‌های خوزستان، سیستان و بلوچستان و ایلام به‌عنوان مناطقی با بالاترین نرخ بیکاری معرفی شده‌اند؛ مسئله‌ای که بار دیگر نابرابری ساختاری در توسعه و اشتغال میان استان‌های مرکزی و مناطق مرزی ایران را آشکار می‌کند.

بر اساس جزئیات منتشرشده، نرخ بیکاری در استان خوزستان ۱۰.۶ درصد، در سیستان و بلوچستان ۱۰.۳ درصد و در ایلام ۱۰ درصد گزارش شده است. در مقابل، استان‌های آذربایجان غربی با ۴.۱ درصد، همدان با ۵ درصد و خراسان رضوی با ۵.۳ درصد کمترین میزان بیکاری را داشته‌اند.

در بخش دیگری از این گزارش آمده است که نرخ بیکاری در گروه سنی ۱۵ تا ۲۴ سال ۱۹ درصد و در گروه سنی ۱۸ تا ۳۵ سال ۱۴.۴ درصد بوده که اگرچه اندکی کاهش یافته، اما همچنان نشان‌دهنده بحران بیکاری در میان جوانان است. کارشناسان معتقدند تمرکز سرمایه‌گذاری‌های دولتی در استان‌های مرکزی و بی‌توجهی به ظرفیت‌های انسانی و اقتصادی در مناطق مرزی از جمله بلوچستان و خوزستان، به تداوم فقر شغلی و گسترش نارضایتی اجتماعی در این مناطق انجامیده است.

بلوچستان با وجود پتانسیل‌های گسترده در حوزه‌های مختلف از جمله مرزهای تجاری زمینی و آبی، زمین‌های حاصلخیز کشاورزی، نیروی انسانی جوان و…، می‌توانست به یکی از استان‌هایی با پایین‌ترین نرخ بیکاری در کشور تبدیل شود. با این حال، بی‌توجهی حاکمیت در دهه‌های اخیر نسبت به این ظرفیت‌ها و اعمال سیاست‌های امنیتی به‌جای توسعه‌ای، باعث شده هزاران شهروند بلوچ از فرصت اشتغال محروم شوند. بسیاری از جوانان بلوچ ناچارند برای یافتن کار به استان‌های دیگر مهاجرت کنند و در آنجا نیز با تبعیض، ناامنی شغلی و نبود حمایت‌های قانونی مواجه می‌شوند.

همچنین در بلوچستان، مرز به‌جای آن‌که به‌عنوان یک فرصت اقتصادی برای رونق تجارت و اشتغال دیده شود، همواره از سوی رژیم جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان تهدیدی امنیتی تلقی شده است. این نگاه باعث محدود شدن فعالیت‌های مرزنشینان، از جمله سوختبران و بسته شدن مسیرهای معیشتی آنان شده است. در نتیجه، نه‌تنها توسعه اقتصادی در این منطقه شکل نگرفته، بلکه فقر، بیکاری و ناامیدی از آینده در میان جوانان بلوچ به‌شدت افزایش یافته است.

در واقع، سیاست‌های امنیت‌محور، تمرکزگرایی اقتصادی، نبود زیرساخت‌های صنعتی و آموزشی، و عدم سرمایه‌گذاری در بخش‌های مولد، عواملی هستند که به استمرار بحران بیکاری در بلوچستان و دیگر مناطق مرزی ایران دامن زده‌اند؛ بحرانی که نه‌تنها آمارهای رسمی آن را پنهان نمی‌کند، بلکه روزبه‌روز در زندگی روزمره مردم آشکارتر می‌شود.