به گزارش رسانک، امروز پنجشنبه ۱۸ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴، نخستین سالگرد کشته شدن «بلال نصرویی»، خواننده محبوب بلوچ اهل محله کریم‌آباد زاهدان، در حالی فرا رسیده که خانواده و افکار عمومی بلوچ همچنان در انتظار روشن شدن حقیقت پشت پرده قتل او هستند؛ قتلی که در یکی از امن‌ترین نقاط زاهدان رخ داد و به دلیل پیشینه تهدیدهای امنیتی علیه او، فرضیه دخالت نهادهای اطلاعاتی را تقویت کرده است.
بلال نصرویی، متولد ۱۳۷۵ و از طایفه نصرویی، به‌واسطه صدای گرم و سرودهای ملی‌گرایانه‌اش، جایگاه ویژه‌ای در دل نسل جوان بلوچستان داشت. در سال ۱۴۰۱، یکی از قطعات شعری‌اش که در آن به طور صریح از مظلومیت و هویت ملی بلوچستان سخن گفته بود، موجب واکنش شدید نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی شد. فشارها و تهدیدهای پیاپی، نصرویی را ناگزیر به ترک زاهدان و مهاجرت به منطقه مرزی ماشکید در آن‌سوی مرز بلوچستان کرد. او پس از مدتی، با وساطت بزرگان طایفه نصرویی و با ارائه عذرخواهی رسمی بابت بازخوانی آن قطعه، و به شرط توقف فعالیت هنری، به زاهدان بازگشت.
اما بازگشت نصرویی پایان تهدیدها نبود و شامگاه سه‌شنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۳، بلال در خیابان مطهری زاهدان، مقابل لشکر ۸۸ زرهی و در نزدیکی ستاد خبری اداره اطلاعات، مورد حمله افراد ناشناس قرار گرفت. ضاربان که سوار بر یک خودروی سواری بودند، با ضربات چاقو به ناحیه قلب، او را به قتل رساندند. موقعیت مکانی این حادثه، که تحت پوشش دوربین‌های متعدد نظارتی است، و سوابق تهدیدهای امنیتی، گمانه‌زنی‌ها درخصوص نقش نهادهای اطلاعاتی جمهوری اسلامی در این ترور را تقویت کرده است.
در واکنش به این قتل، موجی از اندوه و خشم در بلوچستان شکل گرفت و مراسم تشییع جنازه بلال نصرویی روز ۱۹ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳ در روستای فتح‌آباد از توابع شهرستان میرجاوه با حضور هزاران نفر از نقاط مختلف بلوچستان برگزار شد. شرکت‌کنندگان، با حضور گسترده خود، با صدای محبوب و نمادین خود وداعی جان‌سوز کردند.
بازخوانی روند فشارهای امنیتی علیه بلال، ما را به روز ۲۳ مردادماه ۱۴۰۱ می‌برد؛ زمانی که در جریان یورش گسترده نیروهای نظامی جمهوری اسلامی به منطقه شیرآباد زاهدان، خدانور لجه‌ای بازداشت شد. در همان روزها، ویدئویی از بلال نصرویی که در قالب شعر دشمنان بلوچستان را تهدید به نابودی می‌کرد، در حال وایرال شدن بود. شباهت چهره بلال با خدانور باعث شد نیروهای نظامی، ساعاتی پس از بازداشت خدانور، تصویری از او منتشر کنند که در آن، دستبند زده به میله پرچم جمهوری اسلامی و در مقابلش لیوان آبی قرار داده شده بود؛ تصویری که بعدها در خیزش انقلابی ملت بلوچ علیه جمهوری اسلامی در ۱۴۰۱، به یکی از نمادهای اعتراض تبدیل شد و برگ شرمی بر پرونده جمهوری اسلامی افزوده شد.
با گذشت یک سال، نه تنها عاملان قتل شناسایی و معرفی نشده‌اند، بلکه هیچ‌یک از مقامات رسمی نظام درباره روند پیگیری پرونده یا انگیزه قتل توضیحی نداده‌اند. خانواده نصرویی، همراه با بخش گسترده‌ای از مردم بلوچستان، خواستار تشکیل کمیته‌ای مستقل برای بررسی این جنایت و روشن‌شدن نقش نهادهای امنیتی در آن هستند.
امروز، در نخستین سالگرد خاموشی صدای بلال نصرویی، پژواک صدایش هنوز در ذهن مردم بلوچستان طنین‌انداز است، اما پرسش‌هایی بی‌پاسخ و زخم‌هایی بی‌مرهم، همچنان باقی مانده‌اند؛ نشانی از رنجی مداوم که سکوت و بی‌تفاوتی مسئولان تنها آن را ژرف‌تر کرده است.
Be the first to comment