✍️ زِروان بلوچ
جمهوری اسلامی ایران از سال ۱۳۵۷ با تلفیق دین و سیاست، نظامی شیعه‌محور و مرکزگرا بنا نهاد که ملت‌های غیرفارس و غیرشیعه را بیش از پیش از قدرت کنار زد. تمرکز قدرت در دست ولی‌فقیه، مشارکت ملت‌هایی چون بلوچ، کُرد، عرب، ترک و… را از بین برده و نظام آموزشی، رسانه‌ای و امنیتی کشور از تنوع فرهنگی، مذهبی و زبانی تهی شده است.
ملت بلوچ به عنوان بزرگ‌ترین جامعه اهل‌سنت ایران، قربانی مستقیم این حذف و تبعیض ساختاری‌ست؛ از حذف زبان بلوچی و عدم حضور در رسانه‌ها گرفته تا سرکوب و تحقیر فرهنگی. بلوچستان عمداً از توسعه محروم شده و به‌جای عدالت، امنیتی‌سازی تحمیل شده است. سپاه و وزارت اطلاعات نهادهای مدنی را در این مناطق کنار زده‌اند. بلوچ‌ها با تبعیض در آموزش، اشتغال، خدمات عمومی و دسترسی به منابع طبیعی مواجه‌اند. در سیاست، حضوری حداقلی و بی‌اختیار دارند. زبان بلوچی در نظام آموزشی حذف شده و نسل جوان با بحران بی‌هویتی روبه‌روست.
رژیم، بلوچستان را نه یک جامعه، بلکه منطقه‌ای امنیتی می‌بیند. حضور سنگین نظامی، یورش به روستاها، قتل هدفمند و تهدید دائمی فعالان نشانه‌ای از دشمن‌پنداری حکومت نسبت به ملت بلوچ است. اما امروز با فروپاشی ایدئولوژیک رژیم، شکاف با ملت‌ها و خیزش‌های مردمی، ملت بلوچ در آستانه فرصتی تاریخی ایستاده است. راه آینده، بازسازی هویت ملی است: آموزش زبان، احیای تاریخ، تقویت رسانه‌های مستقل و ایجاد وحدت سیاسی که بدون جبهه‌ای متحد، مقاومت ناپایدار خواهد بود.
ملت بلوچ باید روایت خود را جهانی کند، تبعیض‌ها را مستند کرده، با نهادهای بین‌المللی همکاری کند و از درون جامعه بر آموزش و اقتصاد بومی تکیه کند. با انسجام، آگاهی و ایستادگی، می‌توان آینده‌ای آزاد و عادلانه ساخت؛ آینده‌ای که در آن ملت بلوچ، حاشیه‌نشین نخواهد بود.
Be the first to comment