به گزارش رسانک، در روزهای اخیر گزارش‌های نگران‌کننده‌ای از قطع گسترده درختان بومی «گَز» در مناطق رودخانه‌ای، دشتی و کویری شمال استان بلوچستان و سیستان، به‌ویژه در حوالی دریاچه خشک‌شده هامون منتشر شده است. این درختان که از معدود گونه‌های مقاوم به خشکی و بی‌آبی در اقلیم کویری منطقه هستند، اکنون هدف سودجویی گروه‌هایی قرار گرفته‌اند که به نظر می‌رسد با همراهی یا چشم‌پوشی برخی نهادهای مسئول، از جمله منابع طبیعی و جنگل‌داری منطقه، اقدام به قطع و انتقال چوب این درختان برای تولید زغال به استان‌های دیگر می‌کنند.
درختان «گَز» از معدود گونه‌هایی هستند که توان تحمل شرایط بسیار سخت کویری را دارند و نقش حیاتی در تثبیت خاک، مقابله با فرسایش بادی و کاهش شدت ریزگردها ایفا می‌کنند. این درختان که به‌ویژه در حاشیه رودها، دشت‌ها و بستر خشک رودخانه‌ها رشد می‌کنند، اکنون در معرض نابودی قرار گرفته‌اند؛ در حالی‌که پس از خشک شدن دریاچه هامون و آغاز بحران بیابان‌زایی، نقش آنها در حفظ پایداری اکولوژیکی منطقه پررنگ‌تر از همیشه شده است.
با تشدید توفان‌های شن و افزایش گردوغبار در ماه‌های اخیر، قطع درختان «گَز» که خط مقدم دفاع طبیعی در برابر این پدیده‌ها محسوب می‌شوند، می‌تواند فاجعه‌ای زیست‌محیطی برای شمال بلوچستان رقم بزند. اقداماتی که در سکوت نهادهای مسئول و بدون هیچ نظارتی در حال انجام است، نه‌تنها منجر به نابودی منابع طبیعی منطقه می‌شود، بلکه زندگی هزاران نفر از ساکنان محلی را که هم‌اکنون نیز با بحران تنفسی، بی‌آبی و مهاجرت مواجه‌اند، تهدید می‌کند. تداوم این روند و نبود پاسخگویی از سوی مسئولان، نشان‌دهنده عمق بی‌توجهی ساختاری به محیط زیست بلوچستان و منافع مردمی است که سال‌هاست در حاشیه‌ترین نقاط کشور زندگی می‌کنند.
Be the first to comment