رسانک/ روز دوشنبه ۸ مرداد ماه ۱۴۰۳، نیروهای رژیم جمهوری اسلامی پاکستان در شرق بلوچستان، با قطع کردن اینترنت و سیگنال‌های تلفن همراه و قطع ارتباط ملت بلوچ در گوادر با سایر دنیا، با گلوله های جنگی به تجمع مسالمت آمیزی که در این شهر برگزار شده بود حمله کرد و شهروندان بلوچ را به خاک و خون کشید.

در آن سوی مرز نیز رژیم جمهوری اسلامی ایران زمانی که همه نگاه های نگران ملت بلوچ در غرب بلوچستان برای خواهران و برادرانشان در شرق و شهر گوادر دوخته شده بود، فرصت را غنیمت شمرد و در خاش به مردم بی دفاع حمله کرد و دستکم چهار شهروند بلوچ از جمله یک زن و یک نوجوان را کشته و مجروح کرد.

کشورهایی مانند چین و هند که بخشی از خاک بلوچستان را از حاکمان پاکستان و ایران به مبلغی ناچیز خریده اند، از این کشتارها استقبال نیز می کنند چرا که با از بین رفتن مالکان اصلی این سرزمین، کار آنها برای تاراج منابع این سرزمين راحت تر خواهد بود.

از سوی دیگر کشورهای غربی که مدعی حقوق بشر نیز هستند، در برابر دریافت دلارهای سبز رنگی که بابت صادرات اسلحه، تجهیزات سانسور و فیلترینگ، لوازم سرکوب و ابزار کشتار ملت بی دفاع به این دو جمهوری اسلامی دریافت می کنند چشم خود را بر این خون قرمز ناشی از کشتار ملت بلوچ بسته اند.

اما ملت بلوچ آگاه شده است و می داند برای گرفتن حق باید ایستاد و مبارزه کرد. مبارزه ای که در آن هر شهیدی که با گلوله نیروهای رژیم های ایران و پاکستان بر خاک می افتد، همچون بذری می شود که از طریق خون آبیاری می شود و از آن جوانه های بیشتری در مسیر آزادی می روید.