به گزارش رسانک، امروز یکشنبه ۳۰ آذر ماه ۱۴۰۴، روستای هلنچکان از توابع شهرستان قصرقند با وجود برخورداری از یکی از کهنترین جلوههای هنر بومی بلوچستان، سالهاست که در وضعیت بیتوجهی و نبود حمایت مؤثر بهسر میبرد؛ هنری که با دستان زنان روستا و بدون استفاده از چرخ سفالگری شکل میگیرد و نسل به نسل منتقل شده، اما همچنان از حداقل امکانات و پشتیبانی محروم مانده است. این بیتوجهی در حالی ادامه دارد که سفال هلنچکان بخشی جداییناپذیر از هویت فرهنگی و تاریخی منطقه بهشمار میرود و استمرار آن مستقیماً به شرایط معیشتی و حمایت از هنرمندان وابسته است.
به گفته منابع رسانک، سفالگران این روستا در سالهای اخیر بدون برخورداری از بازار فروش پایدار، بیمه، آموزش تخصصی، حمایت مالی و امکانات اولیه، بهتنهایی برای حفظ این میراث چندصدساله تلاش کردهاند. نبود برنامهریزی مشخص از سوی نهادهای مرتبط با میراث فرهنگی و صنایع دستی، این هنر اصیل را در وضعیتی شکننده قرار داده و آینده آن را با ابهام جدی مواجه کرده است.
منابع افزودهاند: اقداماتی که بهعنوان حمایت از سفال هلنچکان معرفی میشوند، اغلب جنبه نمایشی دارند و به بازدیدهای مقطعی محدود میشوند؛ بازدیدهایی که در آن برخی مسئولان یا فعالان محلی با حضور کوتاهمدت در روستا، از مادران و مادربزرگهای سفالگر تصویربرداری کرده، چند قطعه سفال خریداری میکنند و بدون هیچ اقدام عملی برای بهبود شرایط تولید و زندگی هنرمندان، روستا را ترک میکنند.
احیای واقعی سفال هلنچکان نیازمند حمایت پایدار، برنامهریزیشده و مسئولانه است؛ حمایتی که فراتر از گزارشهای تبلیغاتی و بازدیدهای نمادین باشد. تداوم بیتوجهی، نهتنها معیشت سفالگران را تهدید میکند، بلکه خطر خاموش شدن یکی از کهنترین جلوههای هنر بومی بلوچستان را نیز در پی دارد؛ هنری که حفظ آن به معنای صیانت از تاریخ، هویت و فرهنگ مردمی است که سالها بار نگهداری از این میراث ارزشمند را بدون پشتیبانی بر دوش کشیدهاند.
Be the first to comment