✍مهسا میرلاشاری
در نظامی که پاسخ اعتراض را با گلوله می‌دهند قطع صدای انفجار بیرونی اغلب مقدمه انفجار درونیست. آنچه بیش از حمله نظامی اسرائیل باید ترسید؛ پاسخی است که جمهوری اسلامی ایران برای داخل آماده می‌کند. هر بار که دشمن بیرونی عقب می‌نشیند، دشمن درونی قویتر برمی‌خیزد. آتش‌بس در قاموس این نظام فرصت بازآرایی نیروهای سرکوب، طرح‌ریزی نقشه‌های امنیتی و دستگیری فعالان مدنیست. سکوت موشک‌ها مقدمه خشونت‌های تازه در خیابان‌ها، سلول‌ها و خاکسپاری‌های بی‌صداست.
مردم ساکن در جغرافیای ایران هیچ‌گاه در این بازی‌های سیاسی در امنیت نبوده‌اند. وقتی موشک‌ها از خاک اسرائیل به ایران می‌رسند، هیچ پناهگاهی برای مردم وجود ندارد. در اکثر شهرها مردم نه صدای هشدار شنیده‌اند، نه دستی برای محافظت به سوی‌شان دراز شده است. امنیت همیشه امتیازی ویژه برای مراکز نظامی و فرماندهان سپاه بوده، نه حقی برای مردم کوچه و بازار.
آتش‌بس واقعی زمانی معنا دارد که مردم در صلح باشند؛ این آتش‌بس نه نوید پایان که نشانه شروع فصل دیگری از سرکوب است اما این‌بار ویران‌کننده‌تر، سازمان‌یافته‌تر و خاموش‌تر. این سکوت را آرامش تصور نکنید. این طوفانیست که فقط جبهه‌اش عوض شده؛ آتشی که شاید از آسمان نبارد اما دوباره از درون خواهد سوخت.
Be the first to comment