به گزارش رسانک، روز دوشنبه ۱۲ خرداد ماه ۱۴۰۴، در حالی که وب‌سایت «همشهری» در گزارشی تصویری از بحران بی‌آبی در شهرستان مرزی-ساحلی دشتیاری خبر داده و آن را وضعیتی بحرانی در گرمای ۵۰ درجه توصیف کرده، شواهد میدانی و روایت‌های مردمی از عمق ساختاری این بحران پرده برمی‌دارند. طبق گزارش همشهری، بیش از ۳۰ روستای دشتیاری با جمعیتی بالغ بر بیست هزار نفر بیش از ۲۵ روز است که با قطع کامل آب مواجه‌اند؛ آن‌هم در منطقه‌ای که در پایین‌دست دو سد بزرگ بلوچستان، زیردان و پیشین قرار دارد.
با وجود تکمیل خط لوله‌های آبرسانی از این دو سد طی سه سال اخیر و وعده‌های مسئولان مبنی بر توزیع آب آشامیدنی از طریق جیره‌بندی، حالا مردم منطقه می‌گویند که حتی به آن جیره اندک نیز دسترسی ندارند. اما پرسش اساسی این‌جاست: چرا دشتیاری با وجود منابع آبی گسترده در چنین بحران سهمگینی گرفتار است؟
بررسی‌های رسانک و شهادت ساکنان منطقه نشان می‌دهد که در سال‌های اخیر، سپاه پاسداران و شرکت‌های وابسته به آن از جمله “ماهان” با استفاده از نفوذ در نهادهای دولتی و امنیتی، بسیاری از زمین‌های کشاورزی این منطقه را تحت عناوین مختلف تصرف کرده‌اند. تصاحب این اراضی تنها به مالکیت زمین محدود نمانده و اکنون بخش عمده‌ای از آب ذخیره‌شده در سدهای زیردان و پیشین نیز به این بخش‌های وابسته تخصیص داده شده است.
مردم دشتیاری بارها برای پیگیری وضعیت به نهادهای منطقه از جمله فرمانداری، بخشداری، اداره آب و فاضلاب و دیگر ارگان‌ها مراجعه کرده‌اند، اما به گفته خود آن‌ها، نه‌تنها اقدامی برای حل بحران صورت نگرفته، بلکه با بی‌تفاوتی و حتی تهدید نیز مواجه شده‌اند. در این میان، گرمای بی‌سابقه و نبود دسترسی به آب نه‌فقط شرایط زندگی را طاقت‌فرسا کرده، بلکه سلامت عمومی، کشاورزی محلی و دامداری سنتی را نیز به نابودی کشانده است.
بحرانی که امروز در دشتیاری مشاهده می‌شود، نمونه‌ای عینی از تبعيضات ساختاری در بلوچستان است؛ سیاستی که در آن نهادهای امنیتی و شبه‌نظامی با تصاحب منابع حیاتی، شهروندان را از حداقل‌های زیستی نیز محروم کرده‌اند.
Be the first to comment