اعزام به مرخصی «عادل گرگیج»، زندانی بلوچ تبعیدی پس از بیش از دو سال با وثیقه میلیاردی

به گزارش رسانک، روز یکشنبه ۱۷ فروردین ماه ۱۴۰۴، «عادل گرگیج» شهروند ۲۲ ساله بلوچ که در جریان اعتراضات مردمی در مهر ماه ۱۴۰۱ توسط نیروهای اطلاعات زاهدان بازداشت و پس از تحمل شکنجه‌های شدید در یک دادگاه غیرشفاف به ۱۰ سال تبعید در زندان اردبیل و ۳ ماه حبس تعزیری محکوم شده بود، با تودیع وثیقه میلیاردی به مرخصی ۲۰ روزه اعزام و روز دوشنبه ۱۸ فروردین ماه به محل سکونتش در زاهدان بازگشت.

«عادل گرگیج» فرزند عبدالرحیم، اهل منطقه بزرگمهر زاهدان است که در تاریخ ۱۷ مهر ماه ۱۴۰۱، زمانی که با خودروی شخصی خود از سمت خاش به زاهدان در حرکت بود، در ورودی شهر زاهدان توسط نیروهای اطلاعات بازداشت و به بازداشتگاه این نهاد منتقل شد. او در ۹ بهمن ماه ۱۴۰۱ در بازداشتگاه اطلاعات به شدت شکنجه شده و به وضعیت وخیمی دچار شده بود. پس از بازداشت و طی دوران بازجویی، دادگاه انقلاب زاهدان در تاریخ ۹ خرداد ۱۴۰۲ به ریاست قاضی حسین قنبری و با نظارت بازپرس حسین سید آبادی او را به اتهام «محاربه و اغتشاش» به ۱۰ سال تبعید در زندان اردبیل و ۳ ماه حبس تعزیری محکوم کرد.

عادل گرگیج در زندان اردبیل به همراه دو زندانی دیگر بلوچ به نام‌های «علی احمد بریچی» و «حسین کاشانی» که در رابطه با اعتراضات زاهدان بازداشت شده بودند، دوران محکومیت خود را در شرایط نامناسب جسمی و روانی سپری کرد. عادل در طول دوران حبس دچار فشارهای شدید روحی شده و به لکنت زبان، بیماری‌های قلبی و مشکلات شدید روانی مبتلا شده است، به طوری که ادامه حبس برای او غیرممکن توصیف شده است. او پیش از بازداشت تنها نان‌آور خانواده‌اش بود و مادرش نیز دچار بیماری شده است.

منابع نزدیک به خانواده عادل گرگیج پیش از تبعید وی به زندان اردبیل، وضعیت او را در زندان مرکزی زاهدان نیز وخیم گزارش کرده بودند. بر اساس این گزارش‌ها، او در بند ۹ زندان نگهداری می‌شد و بارها در سلول انفرادی مورد شکنجه قرار گرفته بود.

گفتنی است که «عادل گرگیج»، «علی احمد بریچی» و «حسین کاشانی اصل» که هر سه از دوستان «خدانور لجه‌ای» بودند، در روزهای پس از اعتراضات مهرماه ۱۴۰۱ در زاهدان توسط نیروهای اطلاعات بازداشت و تحت بازجویی و شکنجه قرار گرفتند. دستگاه قضایی جمهوری اسلامی ایران بدون رعایت استانداردهای دادرسی منصفانه، آنان را به احکام سنگین محکوم کرده و به زندان تبعیدی در اردبیل فرستاده است.

عدم توجه مسئولان به وضعیت سلامتی و نیازهای فوری زندانیان سیاسی، به ویژه در مورد افراد تبعیدی در زندان‌های دور از محل زندگی‌شان، نمونه‌ای آشکار از برخوردهای امنیتی و سرکوبگرانه علیه مردم بلوچ و معترضان در بلوچستان است. این بی‌توجهی‌ها نه تنها آسیب‌های جدی روحی و جسمی به زندانیان وارد می‌کند، بلکه خانواده‌های آنان را نیز در بحران‌های اقتصادی و روانی عمیق فرو برده است.