سدهای آبی، شرکت ماهان و سیاست‌های غارت منابع بلوچستان از سوی حکومت ایران

✍ نبی بلوچ

بلوچستان سرزمینی است که مردمانش سال‌هاست در انتظار قطره‌ای آب برای کشاورزی، دامداری و بقا هستند. اما در همین سرزمین، سدی مانند پیرکور ساخته می‌شود، نه برای آبادانی مردم بومی، بلکه برای اهدافی که تنها به نفع نظام سلطه بر بلوچستان است. سال‌ها پیش، فردی با افتخار از استحکام این سد سخن می‌گفت، اما هیچ‌گاه به این نیندیشید که این سد قرار نیست مشکلی از مردم حل کند، بلکه زندگی هزاران خانواده بلوچ را با خشک کردن زمین‌های کشاورزی و قطع جریان طبیعی آب، به تباهی می‌کشاند.

این پروژه با پول بیت‌المال ساخته شد، اما نه برای مردم، بلکه برای تقویت چنگال نظام بر منابع این سرزمین. در حالی که جوانان بلوچ به دلیل فقر و بیکاری مجبور به سوختبری و مهاجرت‌های اجباری می‌شوند، برخی افراد ناآگاه در منطقه، به جای مطالبه حقوق مردم، به دنبال جلب رضایت سپاه و نهادهای حکومتی هستند. پیشنهاد سرمایه‌گذاری قرارگاه قدس سپاه در مراتع بین آشار و مهرستان، نمونه‌ای از همین ناآگاهی است؛ گویی تاریخ استعمار و بهره‌کشی از بلوچستان بار دیگر در لباسی جدید تکرار می‌شود.

سیاست نظام در بلوچستان، نه بر اساس توسعه واقعی، بلکه بر اساس بهره‌برداری از منابع این سرزمین است. هیچ سرمایه‌ای در این منطقه هزینه نشده مگر برای بهره‌کشی و کنترل بیشتر. هزاران هکتار زمین کشاورزی مردم خشک شده، جوانان بلوچ برای سیر کردن شکم خانواده‌هایشان به مرزهای ساختگی و استعماری گلدسمیت رانده می‌شوند و در این میان، امامان جمعه و دانشگاهیان حکومتی به جای اعتراض، مشغول ستایش از فرمانداران بومی و تکرار شعارهای توخالی توسعه هستند.

شرکت ماهان، یکی از بازوهای سپاه در این غارت، زمین‌هایی را تصاحب کرده که یا هوشاپ‌های قدیمی مردم بوده یا چراگاه‌های عمومی بلوچ‌ها. این زمین‌ها، اگر قرار باشد واگذار شوند، حق مردم بومی است، نه یک شرکت وابسته به سپاه که با بهانه‌هایی مانند اشتغال‌زایی، منابع مردم را تصاحب می‌کند. اگر منابع آبی در این منطقه وجود دارد، چرا به کشاورزان بلوچ داده نمی‌شود تا خودشان معیشتشان را تأمین کنند؟ چرا جوانان بلوچ باید در فقر بمانند، اما یک شرکت وابسته به نظام، منابعشان را تصاحب کند؟

سهمیه آب کشاورزی مردم آشار و مهرستان چه شد؟ آیا تأمین شده که مازاد آن را به شرکت ماهان می‌دهند؟ اگر آب اضافی وجود دارد، چرا آن را به کشاورزان سوران و سرباز نمی‌دهند تا مردم این مناطق بتوانند امرار معاش کنند؟ پاسخ روشن است: در بلوچستان، توسعه‌ای که نظام از آن سخن می‌گوید، چیزی جز تسلط بیشتر بر منابع و نابودی زندگی مردم بومی نیست.