به گزارش رسانک، در ۱۵ بهمن ماه ۱۴۰۳، نیروهای سرکوبگر رژیم جمهوری اسلامی ایران بار دیگر در راستای سیاست‌های ضدبلوچی خود اقدام به تخریب منازل شهروندان بلوچ در روستاهای منزل آب و لوچو از توابع شهرستان زاهدان کرده‌اند. این اقدامات که بدون رعایت هیچ‌گونه موازین قانونی و انسانی صورت می‌گیرد، بخشی از سیاست‌های کلان جمهوری اسلامی برای نابودی زیرساخت‌های زندگی ملت بلوچ و ایجاد فشار مضاعف بر آنان است.
جمهوری اسلامی با تخریب گسترده منازل، تلاش دارد تا با محروم‌سازی سیستماتیک، بلوچ‌ها را از سرزمین‌های اجدادی‌شان بیرون رانده و زمینه را برای تغییرات جمعیتی و اشغال سازمان‌یافته فراهم کند. این سیاست‌ها که در کنار فقر تحمیلی، نبود خدمات اولیه و سرکوب امنیتی اعمال می‌شود، نشان از تداوم پروژه حذف تدریجی ملت بلوچ از ساختارهای اجتماعی و اقتصادی دارد و در ادامه روند سیاست فاشیستی “یکسان‌سازی ملی” می‌باشد.
همچنین، گزارش‌های متعدد نشان می‌دهد که در مناطق مختلف چابهار، به‌ویژه در روستاهای نزدیک به سواحل، نیروهای حکومتی به بهانه‌هایی مانند «عدم ارائه اسناد مالکیت» یا «طرح‌های توسعه‌ای» به تخریب خانه‌های مردم پرداخته‌اند. تخریب منازل و مصادره زمین‌های شهروندان بلوچ در کنار پروژه‌های گسترده‌تر مانند «آمایش جمعیتی» و «آمایش سرزمینی» نشان‌دهنده یک سیاست کلان برای تغییر ساختار جمعیتی، فرهنگی و اقتصادی بلوچستان است.
در اینجا چند هدف اصلی جمهوری اسلامی از این اقدامات بررسی می‌شود: تصرف زمین‌های مردم بومی و اختصاص آن به نهادهای نظامی و حکومتی که غالباً به افراد غیربومی واگذار می‌شود، بخشی از سیاستی است که می‌خواهد بلوچ‌ها را از سرزمین‌های اجدادی خود دور کرده و ترکیب جمعیتی منطقه را تغییر دهد. کوچ اجباری یا به حاشیه راندن مردم بلوچ و جایگزینی آن‌ها با جمعیت غیربومی، زبان و فرهنگ بلوچ را در معرض خطر قرار داده و زمینه را برای از بین بردن هویت ملی بلوچ‌ها فراهم می‌کند.
بلوچستان به‌ویژه در مناطق ساحلی دارای منابع طبیعی غنی ازجمله زمین‌های حاصلخیز، بنادر راهبردی و منابع آب است. تصرف این اراضی توسط سپاه و سایر نهادهای حکومتی، کنترل اقتصادی این مناطق را به‌دست جمهوری اسلامی می‌دهد و مردم بومی را از حقوق اولیه خود محروم می‌سازد. با افزایش فقر و محرومیت، مردم بلوچ درگیر مشکلات روزمره معیشتی شده و فرصت و توان کمتری برای اعتراض و مقاومت در برابر سیاست‌های تبعیض‌آمیز جمهوری اسلامی ایران خواهند داشت.
طرح‌های تخریب منازل، تصرف زمین‌های بومیان، تقسیم استان و انتقال جمعیت غیر بلوچ به سواحل مکران و اطراف شهر زاهدان نیز نشان از یک پروژه مهندسی شده برای حذف تدریجی بلوچ‌ها از سرزمین‌های اجدادی‌شان دارد. این سیاست‌ها نه‌تنها نقض آشکار حقوق بشر و قوانین بین‌المللی است، بلکه پیامدهای جبران‌ناپذیری بر ساختار اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی منطقه خواهد داشت. اگر این روند ادامه یابد، بلوچستان شاهد تغییرات برگشت‌ناپذیری خواهد شد که موجودیت و هویت ملت بلوچ را با تهدید جدی مواجه می‌کند.
Be the first to comment