
به گزارش رسانک، امروز پنجشنبه ۴ بهمن ماه ۱۴۰۳، کارگران سایت پتروشیمی نگین مکران، تحت مدیریت شرکت سینا و زیرمجموعه شرکت فرجود در شهر چابهار که از روز ۲ بهمن ماه، در اعتراض به عدم پرداخت حقوق معوقه چهار ماهه خود و اعمال تبعیضات سیستماتیک علیه کارگران بلوچ، دست به اعتصاب زده بودند، توسط معاون شرکت تهدید به اخراج شدند.
بر اساس این گزارش، آقای لطیفی، معاون شرکت که پیشتر وعده داده بود تا ۶ بهمن ماه حقوق چهار ماهه معوقه پرداخت خواهد شد، به خوابگاه کارگران مراجعه کرده و پس از تهدید به اخراج شماری از کارگران مجبور به شکستن اعتصاب کرده و حدود ۳۰ نفر همچنان به اعتصاب خود ادامه میدهند که اسامی آنها توسط معاون یادداشت شده و آنها تهدید به اخراج شدهاند.
این کارگران که در ابتدای اعتصاب، حدود ۱۰۰ نفر بودند، حقوق ماههای مهر، آبان، آذر و دی خود را دریافت نکردهاند. این در حالی است که آقای لطیفی، معاون شرکت فرجود، پیشتر به کارگران وعده داده بود که حقوق آنها تا تاریخ ۳۰ دی ماه پرداخت خواهد شد.
یکی از کارگران معترض پیشتر درباره اعتصاب کارگران گفت: «چندین بار به ما وعده دادند اما به هیچکدام عمل نکردند. حدود دو هفته پیش هم پنج روز در خوابگاه ماندیم به امید دریافت حقوق، ولی خبری نشد. امروز هم دوباره به ما گفتهاند که تا شنبه ۶ بهمن ماه در خوابگاه بمانیم، اما تجربه ثابت کرده که این وعدهها بیپایه هستند.»
کارگران بلوچ این شرکت علاوه بر تأخیرهای طولانی در پرداخت حقوق، به تبعیض آشکار در میزان دستمزد و نحوه برخورد مدیران اعتراض دارند.
یکی دیگر از کارگران گفته بود: «ما بلوچها نه تنها با تأخیر طولانی حقوق میگیریم، بلکه حقوقمان هم کمتر از سایر نیروها محاسبه میشود. این رفتارها نشاندهنده بیتوجهی و ظلم آشکار به ماست. علاوه بر این، به جای پاسخگویی، ما را تهدید به اخراج میکنند.»
طبق گفته کارگران، معاون شرکت فرجود به نیروهای اجرایی گفته است که اگر به اعتصاب ادامه دهند، اخراج خواهند شد. این در حالی است که کارگران تأکید کردهاند بارها به وعدههای مدیران برای پرداخت حقوق اعتماد کرده و صبر کردهاند، اما هیچ اقدامی صورت نگرفته است.
اعتصابات و اعتراضات مکرر کارگران در سایت پتروشیمی نگین مکران، بازتابی از مشکلات ساختاری در مدیریت و نحوه برخورد با نیروی انسانی از سوی مدیران غیربومی این شرکتها، بهویژه کارگران بلوچ، است. این تبعیضات و بیتوجهیها نهتنها باعث فشارهای مالی و روانی بر کارگران شده، بلکه موجب ایجاد حس بیاعتمادی و ناامیدی در میان آنان گشته است.
Be the first to comment